เป็นคนที่อาสัยอยู่ หนึ่งใน 12 เมืองห้ามพลาด และ ไม่ไกลจาก กทม.
เกิดที่นี่ ชีวิตวัยเด็กอยู่ที่นี่ พอช่วงวัยรุ่นก็ไปเรียนที่กทม. จนจบ มหาวิทยาลัย แล้วก็กลับมา ประกอบกิจการที่บ้านเกิด
แรกๆก็นะ รู้สึกเบื่อเซ็ง กับจังหวัดบ้านเกิดตัวเองที่ สี่ทุ่มห้าทุ่ม เงียบจังเลย เพื่อนฝูงก็ไม่ค่อยมี ไม่รู้จักใคร ทั้งเหงาทั้งเซ็ง
แต่ยิ่งอยู่ยิ่งหลงรักบ้านเกิดตัวเอง
เริ่มจากขับรถไปทำงาน มันต้องผ่านภูเขา มองได้ทุกวันไม่มีเบื่อ ทุกเช้าทุกเย็นแสงสีที่เล่นกับภูเขาไม่เคยซ้ำกันสักวัน มันโคตรจะสวย มีก้อนเมฆละเลียดเขายามหน้าฝน มีทะเลที่เบื่อๆเซ็งๆจะไปเมื่อไหร่ก็ได้
เริ่มมีก๋วยเตี๋ยวร้านโปรด ที่นึกจะไปกินตอนไหนก็ได้ เริ่มมีร้านประจำ จะกินไอ้นี่ต้องร้านนี้ จะกินไอ้นั่นต้องร้านนั้น
ชอบกินกาแฟ มีร้านกาแฟร้านโปรดสองสามร้าน รู้จักมักคุ้นกันดี ทั้งคนกินทั้งเจ้าของร้าน
วันไหนอยากกินอาหารทะเล กำตังค์ 500 ไปตลาด ซื้อ กุ้ง หอย ปู ปลา กินกันอิ่มทั้งบ้าน
บอกตรงๆคือ โดยรวมๆ ชีวิตโคตรจะดี จังหวะชีวิตดีงาม คุณภาพชีวิตดีเลิศ
แต่ก็ตามประสา ต่างจังหวัดมีเรื่องไม่ชอบใจบ้าง เพราะความง่ายๆ สบายๆ ของคนต่างจังหวัด ที่บางครั้งมันก็เกินไป จนเข้าขั้นมักง่าย
แต่ความสบายๆง่ายๆ นั่นก็คือส่วนดีในส่วนหนึ่ง ผู้คนโอภาปราศัยกัน ยอมกันให้กัน โกรธกันไม่นาน
แต่ทั้งหมดทั้งมวล พังทลายสิ้น ตั้งแต่มี 12 เมืองห้ามพลาด
คลื่นนักท่องเที่ยวจำนวนมหาศาล ที่มาพร้อม ความวุ่นวาย จอดรถปิดหน้าบ้าน จอดรถไม่ดับเครื่อง แซงคิว แย่งกันกิน แย่งกันเที่ยว เรียกร้องนู้นนี่นั่นไม่รู้เขารู้ไหมที่นี่ไม่ใช่กรุงเทพ ขยะ สกปรก เอะอะ รถติดแบบมหาศาล ราคาของพุ่งขึ้นตามความต้องการแบบพุ่งพรวดพราด อาชญากรรม อุบัติเหตุมาตรึม ฯลฯ
ชีวิตดี๊ดีพังทลายหายไปแทบจะโดยสิ้นเชิง วันหยุดจากที่เคยตะลอนขี่มอไซค์ร่อนหาอะไรอร่อยๆกิน ไปใช้ชีวิตนิ่งๆในร้านกาแฟสักร้าน นั่งอ่านหนังสือเงียบๆไม่มีอีกแล้ว มันแน่นไปหมด ทั้งคน ทั้งรถ จนหาความสงบในชีวิตไม่ได้ ขอนอนอยู่บ้านดีกว่า
ถามคนคุ้นเคยๆ ว่าดีขึ้นไหมตั้งแต่มีนักท่องเที่ยว ส่วนใหญ่จะส่ายหน้า มีแต่คน แต่ของก็ขายไม่ได้มากขึ้น แต่ชีวิตใช้ยากขึ้นอย่างชัดเจน
ขอถามท่านทั้งหลาย ที่อยู่ในจังหวัด 12 เมืองห้ามพลาด ว่า
รู้สึกไหมว่า ชีวิตมันยากขึ้น
รู้สึกไหมว่า ไม่คุ้มเลย ที่จังหวัดตัวเองเป็นเมืองห้ามพลาด
แก้ไขคำผิด
ถามคนที่อยู่ในจังหวัด 12 เมืองห้ามพลาดหน่อยเถอะ ว่ารู้สึกอึดอัด คุณภาพชีวิตตกต่ำลงไหมตั้งแต่มี 12 เมืองห้ามพลาด
เกิดที่นี่ ชีวิตวัยเด็กอยู่ที่นี่ พอช่วงวัยรุ่นก็ไปเรียนที่กทม. จนจบ มหาวิทยาลัย แล้วก็กลับมา ประกอบกิจการที่บ้านเกิด
แรกๆก็นะ รู้สึกเบื่อเซ็ง กับจังหวัดบ้านเกิดตัวเองที่ สี่ทุ่มห้าทุ่ม เงียบจังเลย เพื่อนฝูงก็ไม่ค่อยมี ไม่รู้จักใคร ทั้งเหงาทั้งเซ็ง
แต่ยิ่งอยู่ยิ่งหลงรักบ้านเกิดตัวเอง
เริ่มจากขับรถไปทำงาน มันต้องผ่านภูเขา มองได้ทุกวันไม่มีเบื่อ ทุกเช้าทุกเย็นแสงสีที่เล่นกับภูเขาไม่เคยซ้ำกันสักวัน มันโคตรจะสวย มีก้อนเมฆละเลียดเขายามหน้าฝน มีทะเลที่เบื่อๆเซ็งๆจะไปเมื่อไหร่ก็ได้
เริ่มมีก๋วยเตี๋ยวร้านโปรด ที่นึกจะไปกินตอนไหนก็ได้ เริ่มมีร้านประจำ จะกินไอ้นี่ต้องร้านนี้ จะกินไอ้นั่นต้องร้านนั้น
ชอบกินกาแฟ มีร้านกาแฟร้านโปรดสองสามร้าน รู้จักมักคุ้นกันดี ทั้งคนกินทั้งเจ้าของร้าน
วันไหนอยากกินอาหารทะเล กำตังค์ 500 ไปตลาด ซื้อ กุ้ง หอย ปู ปลา กินกันอิ่มทั้งบ้าน
บอกตรงๆคือ โดยรวมๆ ชีวิตโคตรจะดี จังหวะชีวิตดีงาม คุณภาพชีวิตดีเลิศ
แต่ก็ตามประสา ต่างจังหวัดมีเรื่องไม่ชอบใจบ้าง เพราะความง่ายๆ สบายๆ ของคนต่างจังหวัด ที่บางครั้งมันก็เกินไป จนเข้าขั้นมักง่าย
แต่ความสบายๆง่ายๆ นั่นก็คือส่วนดีในส่วนหนึ่ง ผู้คนโอภาปราศัยกัน ยอมกันให้กัน โกรธกันไม่นาน
แต่ทั้งหมดทั้งมวล พังทลายสิ้น ตั้งแต่มี 12 เมืองห้ามพลาด
คลื่นนักท่องเที่ยวจำนวนมหาศาล ที่มาพร้อม ความวุ่นวาย จอดรถปิดหน้าบ้าน จอดรถไม่ดับเครื่อง แซงคิว แย่งกันกิน แย่งกันเที่ยว เรียกร้องนู้นนี่นั่นไม่รู้เขารู้ไหมที่นี่ไม่ใช่กรุงเทพ ขยะ สกปรก เอะอะ รถติดแบบมหาศาล ราคาของพุ่งขึ้นตามความต้องการแบบพุ่งพรวดพราด อาชญากรรม อุบัติเหตุมาตรึม ฯลฯ
ชีวิตดี๊ดีพังทลายหายไปแทบจะโดยสิ้นเชิง วันหยุดจากที่เคยตะลอนขี่มอไซค์ร่อนหาอะไรอร่อยๆกิน ไปใช้ชีวิตนิ่งๆในร้านกาแฟสักร้าน นั่งอ่านหนังสือเงียบๆไม่มีอีกแล้ว มันแน่นไปหมด ทั้งคน ทั้งรถ จนหาความสงบในชีวิตไม่ได้ ขอนอนอยู่บ้านดีกว่า
ถามคนคุ้นเคยๆ ว่าดีขึ้นไหมตั้งแต่มีนักท่องเที่ยว ส่วนใหญ่จะส่ายหน้า มีแต่คน แต่ของก็ขายไม่ได้มากขึ้น แต่ชีวิตใช้ยากขึ้นอย่างชัดเจน
ขอถามท่านทั้งหลาย ที่อยู่ในจังหวัด 12 เมืองห้ามพลาด ว่า
รู้สึกไหมว่า ชีวิตมันยากขึ้น
รู้สึกไหมว่า ไม่คุ้มเลย ที่จังหวัดตัวเองเป็นเมืองห้ามพลาด
แก้ไขคำผิด